Quannu c’era me nannu Jachinu

Quannu c’era me nannu Jachinu
si usavanu li scarpi cu l’ugna;
lu cappeddu cu lu pilu finu
e nun c’era ssu scùcchiu e ssa rugna.
A ddi tempi ‘un avennu chiffari
si curcàvanu prestu, cu ‘i stiddi
e pinzàvanu sulu ad amari…
e nascìanu sulu picciriddi.
Quannu c’era na festa ‘n-famigghia
si facìanu li cosi cu amuri…
c’era sempri na gran maravigghia
e passavanu chiù allegri li uri.
e a postu di la televisioni
si taliavanu li ùmmiri a muru
pirchì ‘un c’era ssa granni nvenzioni
e ‘u travagghiu era puru chiù duru.
Quannu c’era me nannu Jachinu
c’era ‘u lumi e mancava la luci
nta li vutti era bonu lu vinu
e li cosi parianu chiù duci.
Ora nveci c’è carni c’è pisci
li cristiani su’ tutti malati
pirchì màncianu e nuddu capisci
chi li cosi su’ tutti trattati.
A ddi tempi nun c’era ssu lussu
cu na vesta di jìa a tutti banni
si pittavanu sulu lu mussu
e un vistitu durava vint’anni.
Ora nveci lu càncianu spissu
pirchì cùrrinu appressu a l’usanza
li picciotti chi nun fannu chissà
su’ sparrati… e la genti li scanza.
Quannu c’era me nannu Jachinu
si durmìa cu la porta abbutata
si susìanu a li tri di matinu
travagghiannu pi tutta ‘a jurnata.
E li ziti nun eranu scioti
nun ci stavanu misi vicinu
si vidianu ammucciuni… a li voti
aspittannu ddu jornu ‘u Parrinu…
Pirchì doppu nisciuti di ‘n-Chiesa
si putìanu canùsciri boni…
sulu tannu la spina a la presa
l’attaccavanu senza custioni.
Ma me nannu era sempri cuntentu
travagghiava ogni jornu cu lena
senza fari nuddu lamentu…
Di ddi tempi mi veni la pena.

di Giovanni Andrea Marino
_____

La poesia “Quannu c’era me nannu Jachinu” si è classificata tra le finaliste della sezione delle poesie a tema libero in dialetto del Premio Nazionale di Letteratura e Poesia “Vincenzo Licata – Città di Sciacca”, Edizione 2009.

spacer

Leave a reply