SCIACCA – Dedicata a Enzo Porrello

Supra ‘na rocca, nfacci di lu mari
carricata d’azzurru ogni matina,
Sciacca pari chi scinni a la marina
tra un ciuciulìu di centu marinari.

Vecchia, ma sempri viva e risulenti,
fuma cu San Caloriu la so’ pipa
mentri li varchi sciàmanu a la ripa
cuntrastati di venti e di currenti.

E sonna la so’ storia, ormai luntana,
di li rrussi curaddi e di stu mari,
li veli bianchi, li so’ marinari,
l’acqui miraculusi e la so’ fama.

Sonna sta nostra terra siciliana
lu passatu di gloria chi lu ventu
purtau luntanu nta lu quattrucentu
quannu sta genti era sciacchitana.

Ed apri li so vrazza a tanta genti
pi daricci la vita e la saluti
cu l’acqui soi chi sunnu ancora muti,
ma sempri vivi dintra la surgenti.

Sciacca, sentu la vuci di lu ventu
chi rufulìa sutta “cammurdinu”;
tutti li bianchi ciuri d’Agrigentu
binidiranno un ghiornu ssu distinu.

Milazzu, gloria nostra di marina,
Niscemi, chi nni dasti a Mariu Gori,
Adranu chi travagghi cu lu cori
supra ssa lava di sira e matina,

Castelvetranu, d’accussì vicina
d’amicizia fraterna chi nun mori,
ccu lu surrisu di Piazza Armerina,
dunni su’ ancora duci li palori,

Comisu, artista d’aria bizantina,
Augusta di stu mari battagliera
di quannu cu ssa flotta ‘na matina
facisti di li Turchi ‘na stramera.

Terra d’amici veri, Partinicu
chi cu ssu vinu nciammi li palori,
un brìnnisi vi fazzu ccu lu cori,
un brìnnisi d’amuri e poi vi dicu:

“sta nostra Sciacca, che un vostru tesoru,
merita veru un GUNFALUNI D’ORU!”

_____

Torna all’indice delle poesie

Leave a reply