LA PERLA

Sbutuliàtu di petri e di currenti,
lu fangu di lu sciumi si purtava
na perla nica-nica ma lucenti
c’avìa cadutu e nun si sullivava.

Lu fangu la nvistìu tuttu cuntenti
dicennu: “Pàti di malincunìa?
Povira fighia, povira nnuccenti…
pi forza ti n’ha’ vèniri cu mia!”

La crita a lu lippazzu ci dicìa;
“Ma comu, allatu a nui nun è cuntenti?
Nun ci piaci la nostra cumpagnia!
Dati viscotta a cui nun havi denti!”

Lu sciumi aprìu la vucca, e lu gran mari
la perla sfurtunata si purtau.
Gridau lu fangu: “Avà, nun ti scantari,
cu’ si nutrìu di fangu assai campàu!”

Dintra lu scuru funnu di lu mari,
rimuttàta di tutti li currenti,
la perla nun chiancìu, nun dissi nenti,
nuddu pisci la ntisi lamintari.

Ma un jornu un piscaturi la truvau
mpinta a la maghia di lu tartarùni;
ni fu abbagghiatu e dintra la purtau…

Dda perla fu vinnùta un miliuni,
picchì lu fangu, tantu la stricau,
chi la fici na stidda di ddu sciumi.

_____

Torna all’indice delle poesie………………..Torna all’indice della sezione dedicata a V. Licata

Leave a reply