SCIRUCCATA

Ch’era duci durmìri
sutta la tènna di la varca mia
nta li siri d’estati
dintra lu portu, allatu la banchina…
RICORDI DUCI DI LA ME MARINA,
ricordi di lu tempu annuricàti!

Un tettu di ncirata,
na cutra sulamenti mi bastava;
un latu sutta, ch’era lu me jàzzu,
e l’àutra, chi di supra m’attuppava.

E la notti sunnava
la rizza di paranza bedda china,
di pisci attapanàta,
la festa di me soru Nunziatina,
la gioia di me matri
quannu trasìa me patri
cu la varca d’anciovi carricàta…
lu funnu di stu mari
cu l’acqui virdi e chiari
chini di mulittèddi nichi-nichi
e di babbalucèddi,
d’aranci, di curaddi e di pateddi.

Ni lu sonnu sintìa
cantàri duci-duci
la ninna nanna di la mamma mia
quannu lu ventu, fora, frisculiàva
e lu mari rumpìa
darrè lu portu e supra lu stazzuni,
cu li baddi, cu l’àlighi e la rina:
“Gesu, ti portu la mirra e lu ncenzu,
fammi durmiri a me figghiu Vicenzu!”

All’alba mi susìa;
vidìa spaccari l’alba nta stu mari,
l’alba di Sciacca era tutta mia,
la prima stidda, la prima chiarìa,
la prima vuci di sti marinari.

Ed ora dunni dormu?
Lu me lettu è di màttula gilata,
la me cutra mpitrata…
e sonnu, comu quannu ancora nicu,
vidìa la mammaddàu,
la “vecchia licatisa” sgangalata
chi mi stenni li vrazza…
un canazzu vunciatu
c’arruzzulìa cu l’unni a lu stazzuni;
sonnu Cainu e lu malulatruni.

M’arruspigghiu e mi sentu ncuttumàtu!
Ohimé, lu celu nun è chiù stiddatu.
La me finestra tutta sbarrachìu
cu la spiranza ancora di truvari
li riflessi argintati di stu mari,
ma nun c’è mancu …Diu!
Lu sciroccu dannatu
ammùtta centu nùvuli a punenti;
su’ carretti nfatati,
su’ muntagni di pici,
su’ agghiòmmari di màttula,
di surfaru e di crita,
chi si fannu e si sfannu
comu si fa e si sfa la nostra vita!

Chi scuru, matri mia!
E dunni trovu ‘anticchia di chiarìa!?
Una vuci, chi veni di luntanu,
mi grida: “Ti criasti stu distinu
nun sintennu la vuci di la SCOLA.
Picchissu, ora, nuddu ti cunsola”.
E m’arramazzu supra stu me lettu
ch’è comu na muntagna,
un lettu chi li lagrimi si vagna.
La facci mia m’attuppu cu na cutra
cusùta di lu diavulu zzuppiddu,
arraccamata di ferru filatu;
na cutra fatta di facénni e guai
cu stu cori chi sbatti nta li scoghi,
cu stu cori c’aspetta
c’unn’agghiurnassi mai!

_____

Torna all’indice delle poesie

Leave a reply