CUNNUCEMU LA MADONNA


A mio padre

Passassi puru un sèculu,
veni la morti e lu cori mi spacca,
ma lu ricordu duci, lu chiù tenniru
si’ Tu, Maria Santissima di Sciacca.


_____

Lu dui di frivàru
me patri mi vistìa beddu pulitu;
la cammisa stirata
bianca, comu la strema carta,
e lu scullìnu
chi la bon’arma di me ziu Giuvanni
un jornu mi mannàu di Brucculinu.

Me patri si ni jia a la Matrici
pi scinniri a Maria di l’Artaru
e mettila a lu centru di la chiesa,
dda casa granni, c’apparteni a tutti,
chidda c’accoghi gioi, peni e lutti.

Nta la scaletta di la sagristia
li piscatura scàusi e scammisati
cu lu curpettu azzurru
talìanu n celu l’ariu annuricatu.
E mentri picchiulìa,
chiovi, scampa e stizzìa,
dintra la chiesa monaci e parrini,
patruna di paranza e naviganti
scìnninu la Madonna
chi di sta Sciacca nostra è la Culonna.

Cui La vesti ci trèmanu li mani
ma si senti di essiri un signuri,
n’omu di riligioni supiriuri.
E mentri spicchiulìanu li cianciani
chi ci fìciru d’oru li saccensi,
a gaudiu campanìanu li campani.

Di stu me <<chianu>> in festa,
ch’è l’astracu di chista Sciacca mia
dunni, picciottu, ci persi la testa,
mpazzutu di l’azzurru e la poesia,
affaccianu li primi cumpagnii
cu li facci attuppàti,
chi a mia parìanu “fati”,
mentri di testi dintra lu cappucciu,
èranu di Miccioni, Ciccu e Pucciu.

Ma lu cielu schiarìu
picchì, cu lu gran cori di la genti,
prigava puru Diu.

Si apri di la chiesa la gran porta;
puru lu pettu ddà si sbarrachìa …
poi la vuci d’un Populu credenti,
Chi cridi a gesù Cristu ed a Maria
anchi si all’unnumani
lu stessu mari nun ci dà lu pani.

Caliddu campanìa …
oh li campani VECCHI, tantu duci,
chi sentu ancora a st’anima cantàri;
a ricurdalli affaccia tanta luci
chi si putissi jinchiri lu mari!
E l’anima a lu cielu si n’acchiana
cu la vuci pussenti
di la nostra marina sciacchitana.

E nesci la Madonna
accumpagnata di na sula vuci,
in ogni cori c’è na nova luci
c’è na spiranza e na cirtizza vera.
E l’ anima, chiù afflitta e derelitta,
si jinchi di la nostra primavera.

Maria di lu Succursu
nesci cuntenti …
fatti leggia o Mamma!
Piscatura di Sciacca, nostra fiamma,
jisàtila a li celi,
jisàtila accussì, forza e valìa …
scinni la scalunata, scinni, abbriva …
<<E jittàmu na vuci, sempri viva!>>.

E la Palumma scinni
pi dari lu salutu a lu so’ mari
dunni càmpanu centu marinari,
dunni tanti travaghi,
tanti lagrimi nostri, tanti mprisi
su’ sconosciuti ANCORA a stu paisi!

<<Pruspirità e saluti a li me fighi!>>
dici na vicchiaredda, lagrimannu,
<<chiddi chi su’ vicinu,
chiddi di Novajorca e Brucculinu,
li fighi mei diletti
chi di trent’anni sunnu a Lisabètti>>.
Sti sciacchitani, sparsi ntunnu-utunnu
pi chista Italia e pi l’interu munnu!

La gna Maridda si fici la cruci
e ci dici a l’arricchia a la gna Nsula:
<<Cummari mia, taliàti,
pari chi la Madonna
unn’è purtata supra li spaddi,
ma camina SULA!>>.

Sula, sula camina,
picchì la porta la nostra marina,
sta gioventù di mari sciacchitana
chi sutta l’ asti jisa a scattacori
pi fàrisi a la spadda la crustana.

In ogni strata nostra, in ogni via
jéttanu rosi e ciuri.
E c’è sempri na lampada addumata
pi sta nostra Madonna Immacolata
chi ni ricorda lu passatu duci;
picchissu tutta Sciacca la cunnùci.

E la Signura di stu me paisi
è accumpagnata pi tuttu lu <<giru>>
di l’umana ciumara
dunni a centru ci naviga la <vara>>
chi pari un bastimentu a veli stisi.

Un populu fistanti,
chi voli travaghiari,
chi si voli lu pani guadagnari
cu cori apertu e la frunti isata
senza vìnniri Fidi e Sintimenti.
Un Populu chi voli Pani e Onuri
e jiri avanti cu fraternu amuri.

Maria di lu Succursu
Regina di sta Terra e di stu Mari,
la me Marina porta n coddu a Tia,
cu la so’ Fidi immensa a veli stisi;
illumina a cu è chi ni guverna
pi purtarisi n coddu stu Paisi!

Ora lu <<giru>> è fattu;
sutta la <<Vara>> c’è tuttu lu ciuri
di la nostra marina …

Li guardi fannu largu,
e la Vara, chi pari un bastimentu,
fa la prima burdata comu na navi all’orza
supra ddu giacantatu ancora anticu,
e lu cori diventa nicu-nicu.

Ferma, comu si fussi un monumentu,
vistuta a festa e càrrica di luci,
di fronti la so’ Casa cunsacrata,
la nostra Mamma aspetta p’un mumentu …
si jisa cmu l’unna, duci-duci …
comu fussi spinciuta di lu ventu …
e la <<marina>> jetta la so’ vuci.

Li piscatura, chi sunnu davanti,
appena junti a lu primu scaluni,
cu na forza che chidda d’un liuni,
passanu di la spadda nta li vrazza
l’asta di la gran <<vara>> maistusa,
e la Madonna nàviga gluriusa;
(pari chi la purtassiru li Santi!)

<<Forza e valìa, Signuri!
Fativi leggia, Vergini Maria!>>
Ed ogni piscaturi,
pi sta nostra Signura, tantu cara,
si scatina la vita, ma nun cedi,
anchi si resta dda sutta la <<Vara>>.
Comu na vela bianca,
supra l’azzurru mari,
la Madonna ritorna la so’ Casa
purtata n brazza, cu tantu suduri,
di lu gran cori di sti marinari.

Vecchi duci campani
sunati tutti a gloria!
Si chiùi n’àutra pagina di storia
pi chisti sciacchitani
semplici, intelligenti e murritusi,
pi sti mammi amurusi
chi preganu n silenziu in ogni via
pi stu nostru paisi
chi vulemu chiù beddu, ad ali stisi,
in nomu di sta Vergini Maria!

_____

Torna all’indice delle poesie………………..Torna all’indice della sezione dedicata a V. Licata

Leave a reply